بسم الله الرحمن الرحیم

چه بود و باشد انسانی هایی که از دنیا و زندگی خود گذشتند و با رهبر خود پیمان دوستی و با خدای خود پیمان عشق بستند و ندای طنین انداز الله اکبر  را با عشق سر دادند و زندگی ٬ خانواده و فرزندی که هنوز چشم انتظار پلاک پدر خود هستش و دایم اسم بابای خود را می آورد که مادر بابایم کی برمی گردد؟ بیائید یک لحظه خودمون را جای آنها بگذاریم واقعا نبود برادر و پدر در کنار کانون گرم یک خانواده چه احساسی دارد هر کسی لایق شهادت نیست پس خواستند و رفتند اما از ته دل٬ با عشق و ایمان رفتند پس وظیفه ما در قبال آنها چی هستش؟!!!آنها برای چی جنگیدند و خواسته واهدافشان چه بود و ما باید چگونه راه روش آنها را ادامه بدهیم پس تنها جمله ای که می توانم بگویم «خوشا به حال آنها که با شهادت رفتند...

پس این هفته نماد ونشانه موفقیت و سربلندی برای ملت مسلمان ایران هستش پس این را بگویم که ما جوانان هر لحظه آماده ایم برای شهادت...واقعا شهادت شیرین تر از عسل هستش اما باید بخواهی ...پس ما می توانیم چونکه می خواهیم...